اخبار اختصاصی ریز

این شعله های سرکش یکی برگشت به عقب،درست یکی دو دهه قبل که سفره های آب زیرزمینی کفاف چاه های آب باغ هایمان را می داد.

سرسبزی این دیار طراوت و شادی را میهمان دل های مردم می کرد.

وقتی سرودم:

باغ در باغ تنیده است به هم شاخه و برگ           یک جهان لطف خدائیست جهان جم و ریز

اغراق نکردم.واقعا زیبا و دل انگیز بود نخلستانهایی که درختان لیمو و انجیر و انار را در آغوش پرمحبت خود کشیده بودند چه شیرین و خاطره انگیز بود رطب تازه بر سفره های آب و دلسردی باغبانان از ادامه زحمت بی حاصل،کم کم درختان،معیوب و تشنه هیزم تنورهای نان و حفره های تهیه زغال شدند.

دلخوشی باغداران و مردم به نخل های قدبرافراشته بود که رنج تشنگی و بی آبی را تحمل می کردند امّا ریشه را تا اعماق زمین در پی یافتن "نمی" از آب فرو می بردند تا ثمره این رنج طاقت فرسا را ارزانی سفره های مردم کنند.

یک بار،دو بار،سه بار و آخرین بار آتشی مهیب تاروپود زندگی این رعنا قامتان خسته را در هم پیچید تا رهگذران از آن باغ های سرسبز و سایه گستر بلندقامتانی سیاه و سوخته را چشم انداز نگاه حسرت بار خود کنند.

مقصود ذکر خاطرات ملال آور نیست.هدف پاسبانی و نگهداری از چندهزار نخل سرسبز و ثمربخش باقیمانده است که هنوز هم رطب و خرمای مردم دیارمان را تامین می کنند و حتی بنادر کنگان و دیر هم به میهمانی می پذیرند.

امّا اگر غافل باشیم و غافل بنشینیم و بار دیگر همین چند هزار نخل باقیمانده هم طعمه حریقی ناخواسته شود در آینده سفره های رمضان و غیر رمضان مردم بخش ریز چشم انتظار رسیدن رطب و خرمای دشتستان و تنگستان خواهد بود تا کام تلخ مردمان این دیار را شیرین سازد.

مردمانی که خود پرورش دهنده نخل های خاصه و خنیزی هستند و طعم خاص خرمای جم و ریز را در کام دیگر هم وطنان به یادگار گذاشته اند-ناگفته پیداست جنگل خوش آواز گلوبردکان هم از این قاعده مستثنی نیست ، شاید روزی از این جنگل زیبا تنها عکس هایی را در آلبوم خاطرات بتوان پیدا کرد.

شما بگویید چه باید کرد؟

(حسن قنبری)

منبع : سایت خبری ریز پاد